Charakterystyczna przerwa bądź szpara między zębami górnymi to diastema. Dla jednych znak rozpoznawczy, dla innych powód do wstydu. Niezależnie od tego, czy przyzwyczaiłeś się do swojej diastemy, czy zauważyłeś ją u swojego dziecka, udaj się do ortodonty i skonsultuj ten problem. Nieleczona szczerba między zębami może przynieść bowiem szereg negatywnych konsekwencji! Sprawdź, co to za konsekwencje i jak wygląda leczenie tego schorzenia.
Wielu osobom wydaje się, że charakterystyczna przerwa między zębami to jedynie problem natury estetycznej i nawet jeśli już ją posiadają, to nie podejmują żadnych „działań naprawczych”. Prawda jest jednak taka, że szpara między jedynkami wynosząca więcej niż 2 mm, może doprowadzić do wad zgryzu, problemów z wymową czy nawet chorób przyzębia. Dlatego powinniśmy udać się wówczas na konsultację do lekarza ortodonty, który po badaniu w jamie ustnej podpowie czy w naszym przypadku diastema może mieć negatywny wpływ na pozostałe uzębienie. Jeżeli zastanawiamy się nad jej usunięciem już od dawna, albo zauważyliśmy ją u swojego dziecka, dowiedzmy się wpierw jakie są przyczyny jej wystąpienia. To od nich zależy bowiem dobór właściwej metody leczenia. W niniejszym artykule przedstawimy typy diastem, ich pochodzenie oraz sposoby leczenia.
Przyczyny powstawania diastemy
Przerwa między jedynkami może pojawić się z różnych powodów. Czasem jest to po prostu stan przejściowy – na przykład u dzieci w wieku między 7. a 9. rokiem życia, kiedy dochodzi do wymiany uzębienia mlecznego na stałe. Taki rodzaj diastemy nazywany jest fizjologicznym, bowiem gdy tylko pojawia się w łuku pozostałe uzębienie, zaczyna się ona stopniowo, samoistnie zamykać. Problem może pojawić się w momencie, gdy wędzidełko wargi górnej, czyli przyczep łączący wargę z dziąsłem, znajduje się zbyt nisko lub jest przerośnięte. W takim wypadku mówimy o diastemie prawdziwej, którą można usunąć za pomocą bezbolesnej korekty. Jest jeszcze trzeci rodzaj, który może być związany z brakiem zębów siecznych bocznych (dwójek), ich mniejszym rozmiarem bądź występowaniem nadliczbowych zębów. Taka diastema nazywana jest rzekomą.
Różne rodzaje diastem wyszczególnia się nie tylko ze względu na przyczynę powstania. W zależności od ułożenia względem siebie siekaczy przyśrodkowych górnych wyróżniamy: diastemę równoległą, zbieżną i rozbieżną. Pierwsza występuje wówczas, gdy jedynki są jedynie od siebie oddalone i nie posiadają większych skrzywień. Zbieżna charakteryzuje się nachyleniem ich brzegów siecznych ku sobie do środka, a rozbieżna – na zewnątrz. Sposób korekty diastemy uzależniony jest od jej typu, a ten z kolei, wpływa na wybór rodzaju aparatu ortodontycznego.
Diastema – leczenie
Metoda leczenia jest zawsze indywidualnie dopasowywana do każdego pacjenta. Czynniki jakie są brane pod uwagę przy jej wyborze to rodzaj diastemy, wiek, a także stan zgryzu oraz dziąseł pacjenta. Na tej podstawie lekarz ortodonta opracowuje właściwy plan leczenia.
Jeśli chodzi o sposób leczenia diastemy prawdziwej, to lekarz zaleca zwykle zabieg podcięcia przerośniętego bądź zbyt nisko ulokowanego wędzidełka. Zabieg odbywa się w znieczuleniu miejscowym i jest całkowicie bezbolesny. W zależności od metody podcinania, polega na laserowej bądź przy użyciu nożyczek korekcie wędzidełka. Często zalecane jest także noszenie aparatu w celu zsunięcia do siebie oddalonych jedynek. Trzeba jednak pamiętać, że taki zabieg może być wykonany u dzieci dopiero wówczas, gdy wszystkie ich zęby są już wyrżnięte. Do tego czasu należy jedynie obserwować rozwój wędzidełka.
W przypadku diastemy rzekomej, wymagana jest konsultacja ortodontyczna w celu wyznaczenia indywidualnego planu leczenia. Najczęściej potrzebne jest tutaj noszenie aparatu i – jeśli jest taka konieczność – dostawienie brakującego zęba/zębów, które zapobiegnie ich dalszemu rozsuwaniu czy przechylaniu, albo usunięcie nadliczbowego.
Istnieje również korekta diastemy za pomocą licówek bądź nadbudowy kompozytowej. To najszybsze metody pozbycia się niechcianej przerwy między jedynkami, ale możliwość ich zastosowania zależy od stopnia rozsunięcia jedynek. Zbliżenie do siebie zębów poprzez ich odbudowę, w przypadku zbyt dużej szpary, obarczone jest niestety ryzykiem ich odkruszenia bądź ułamania podczas przeżuwania pokarmów.
Umów się na wizytę – Ortodonta Szczecin.
